เฒ่าหัวงู

ครูหลังม้า (ป้อม กีตาร์เมา)

สิริพันธ์....ลูกศิษย์ของครู

                             

                 เมื่อปี ๒๕๓๙  ผมได้มีโอกาส..(  ต้องเรียกว่า..มีโอกาส...) ไปรับตำแหน่งครูใหญ่คนใหม่ที่โรงเรียนบ้านแม่ออก  สปอ. สบเมย  จังหวัดแม่ฮ่องสอน  ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทาง..สายสบเมย  ที่นั่นมีครู ๑ คน และเด็กอีกสี่สิบกว่าคน  ครูผู้หญิงไปช่วยราชการโรงเรียนในกลุ่มด้วยการเดินทางที่ลำบาก..ต้องเดินทางด้วยเท้า เป็นระยะทางเกือบสองชั่วโมง  ทั้งขึ้นเขาและ..ลงเขา  ..

เพลง สิริพันธ์

                         ประมาณ  ๓  เดือน ผมถึงได้มีโอกาสเจอกับสิริพันธ์ นักเรียนที่เคยเรียนดีและช่วยเหลืองานของครูดี เขากลับจากโรงพยาบาลสวนปรุง เชียงใหม่ เนื่องด้วยตกต้นไม้ และเกิดอาการทางประสาทต้องไปอยู่โรงพยาบาลเสียนานทีเดียว  กลับมาก็ยังมีอาการไม่เต็มร้อย  การเคลื่อนที่ไปมาก็ลำบาก โขยกเขยก และมีน้ำลายไหลยืดอยู่ตลอดเวลา  แต่สิริพันธ์ เป็นเด็กที่มีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือคุณครูและตั้งใจเรียนหนังสือ บางครั้งอาจมีแกล้งน้องอนุบาลบ้าง เพราะครูให้ไปเรียนกับอนุบาล  แต่สิ่งหนึ่งคือ สิริพันธ์รักการเรียน ไม่จำเป็นเขาจะไม่ขาดเรียนเลย มาเรียนอย่างสม่ำเสมอ และยังคงช่วยเหลือคุณครูตลอด .เอ..ในตอนนี้.เธอเป็นยังไงบ้างนะ......สิริพันธ์

สานสายใย

เมื่อ วันที่ ๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๔ ที่ผ่านมา เราชาว คนเคยอยู่สบเมย ก็มี ท่านรองบรรเจิด กลิ่นจันทร์ (อดีตหัวหน้าการประถมศึกษาอำเภอสบเมย ) มีผม นายบุญมา ศรีระวัตร อดีตผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านแม่แพ สบเมย รอง เอกสิทธิ์ กาญจนจันทร์ รอง ผอ. โรงเรียนที่ท่าวังผา น่าน อดีตครูบ้านแม่แคะ สบเมย   ครูโดม / ครูแอน สองสามีภรรยา จากแม่แพ และผาเยอ ครูกรุง แม่แพน้อย ครูต้น  แม่ออกเหนือ ได้มีโอกาสนั่งทานข้าวเย็นกันตอน 3 ทุ่มกว่า ที่อำเภอเชียงกลาง น่าน เพราะผมเพิ่งเดินทางไปถึงเพราะติดเลือกตั้งนายกองค์การบริหารส่วยจังหวัดแพร่  เราเลยไปพบกันเย็นพอประมาณ

ท่านหัวหน้าการฯ เราเดินทางมากับคณะท่านผู้ตรวจฯ สพฐ. (ตำแหน่งในตอนนั้น)  มาร่วมกฐินพระราชทาน เราเลยได้มีโอกาสนำคน(เคยอยู่)สบเมย มานั่งคุยกัน พวกเรามีความสุข  ได้คุยกันหลายเรื่อง ...แล้วเราคงจะมีโอกาสได้พบกับพรรคพวกเราอีกในที่ต่าง  ๆ ...แล้วเราจะพบกัน...

พบกันเมื่อชาติต้องการ

ช่วงนี้พวกเราที่จากสบเมย ได้มีโอกาสได้พบปะกันบ้างพอประมาณ มีพี่น้อง ได้แวะเวียนมาเยี่ยมกันเรื่อย ๆ พบกันบ้าง เช่น เมื่อ ปลายปีแล้ว หัวหน้าเรา (ท่านบรรเจิด กลิ่นจันทร์ รอง ผอ. สพป.เพชรบูรณ์ ๑ ) ได้มาพบกับพวกเราที่จังหวัดน่าน ที่อำเภอเชียงกลาง เราได้มีโอกาสพบกัน มีครูแอ๊ด อดีตครูบ้านแม่แคะ ตอนนี้เป็นรอง ผอ.รร. อยู่แถวท่าวังผา ครูต้น แม่ออกเหนือ ตอนนี้อยู่สะกาดใต้ ครูกรุง แม่แพน้อย ครูแอนนี่ / ครูโดม จากแม่แพ ผาเยอ..เราได้พบปะพูดคุยกัน ..แล้วต่างก็แยกย้ายกันกลับ....และวางโครงการกันว่า.งปีนี้เราจะกลับไปเล่าความหลัง กันที่สบเมย...เพื่อ ๆ รอฟังกิจกรรมด้วยนะ...

ก้าวไปเถอะน้อง.........เชื่อมั่นและศรัทธา...

ยินดี....ต้อนรับสู่แม่ฮ่องสอน..อีกครั้ง..
สันติ สกุลเดช......เคยมาอยู่แม่ฮ่องสอนกับผม เมื่อปี ๒๕๔๕ ปลายปี ถึงปี ๔๖ ...เขาเลือกสบเมย เป็นที่ฝึกประสบการณ์ในการใช้ชีวิตในการสอนเด็ก.ในตำแหน่ง อาจารย์ ๑ ระดับ ๓ .เขาจบเอกเกษตร มาจากราชภัฎเลย...ในขณะที่มาทำงานที่สบเมย เขาแอบไปสมัครสอบของกรมสามัญไว้ด้วยที่กำแพงเพชร...และช่วงต้นปี๒๕๔๖..เขาก็ได้ถูกเรียนตัวมาบรรจุที่กรมสามัญ..โดยจังหวัดตากขอยืมบัญชี..เขาจึงได้ไปบ่มเพาะวิทยายุทธที่โรงเรียนศึกษาสงเคราะห์ตาก...โดยการลาออกจากโรงเรียนเดิมที่ผมเป็นผู้บริหารอยู่...เพราะเราได้ปรึกษาและทบทวนหลายอย่างแล้ว..ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...ไปเริ่มต้นใหม่...เขาจึงใช้ชีวิต อยู่แม่ฮ่องสอนเพียงแค่...๕ เดือน

....................มาวันนี้..สันติ ได้กลับมาแม่ฮ่องสอน อีกครั้ง...แต่มาครั้งนี้เขา..มาในตำแหน่ง รองผู้อำนวยการโรงเรียนศึกษาสงเคราะห์แม่ฮ่องสอน ..ซึ่งเป็นเรื่องที่พวกเรายินดีเป็นอย่างยิ่ง...แม้เราจะแยกกันทำงานคนละที่..แต่พวกเรายังติดต่อและพบปะกันในบางครั้งคราวที่ภารงานให้ได้ผ่านเส้นทาง....ตอนฝึกอบรมฯ เขาก็มาแวะทานข้าวกันที่ร้องกวาง...ก่อนเขาจะไปรับตำแหน่งที่แม่ฮ่องสอน ในปลายเดือนที่ผ่านมา..เขาก็โทรมาบอก..ผมมีภารงาน..จึงไม่สามารถไปร่วมยินดีกับน้องได้..เช่นครั้งกระโน้น .....แต่ก็ยินดี...ไว้มีโอกาสค่อยว่ากันนะ....ท่านรองฯ.......ขอให้น้องได้ฝึกประสบการณ์ในตำแหน่งบริหารอย่างตั้งใจและขออวยพรให้น้องประสบผลสำเร็จในหน้าที่การงาน...และยินดีต้อนรับสู่แม่ฮ่องสอน อีกครั้ง...

ขอขอบคุณ http://www.bankrusun.com/ เพลงประกอบ " จงก้าวไป " ครูซัน สมพงศ์ หมื่นจิตต์

หนึ่งปีแล้ว.....ที่พลัดถิ่น...

๒๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๒
..................วันที่ ๒๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๑ เมื่อ ๑ ปี ที่ผ่านมา...ผมได้เคลื่อนย้ายที่ทำงานอีกครั้งหนึ่ง...หลังใช้ชีวิตในแม่ฮ่องสอน..มาเกือบ ๑๘ ปี ....วันนั้น..ว่าเจ็บปวดแล้ว...........แต่วันนี้...เจ็บปวดกว่าหลายเท่านัก.....ความจริงมันเจ็บปวด.....แต่ต้องเรียนรู้เพื่อที่จะอยู่กับมันให้ได้....อย่างมีความสุข......

@span>