เมื่อปี ๒๕๓๙ ผมได้มีโอกาส..( ต้องเรียกว่า..มีโอกาส...) ไปรับตำแหน่งครูใหญ่คนใหม่ที่โรงเรียนบ้านแม่ออก สปอ. สบเมย จังหวัดแม่ฮ่องสอน ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทาง..สายสบเมย ที่นั่นมีครู ๑ คน และเด็กอีกสี่สิบกว่าคน ครูผู้หญิงไปช่วยราชการโรงเรียนในกลุ่มด้วยการเดินทางที่ลำบาก..ต้องเดินทางด้วยเท้า เป็นระยะทางเกือบสองชั่วโมง ทั้งขึ้นเขาและ..ลงเขา ..
ประมาณ ๓ เดือน ผมถึงได้มีโอกาสเจอกับสิริพันธ์ นักเรียนที่เคยเรียนดีและช่วยเหลืองานของครูดี เขากลับจากโรงพยาบาลสวนปรุง เชียงใหม่ เนื่องด้วยตกต้นไม้ และเกิดอาการทางประสาทต้องไปอยู่โรงพยาบาลเสียนานทีเดียว กลับมาก็ยังมีอาการไม่เต็มร้อย การเคลื่อนที่ไปมาก็ลำบาก โขยกเขยก และมีน้ำลายไหลยืดอยู่ตลอดเวลา แต่สิริพันธ์ เป็นเด็กที่มีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือคุณครูและตั้งใจเรียนหนังสือ บางครั้งอาจมีแกล้งน้องอนุบาลบ้าง เพราะครูให้ไปเรียนกับอนุบาล แต่สิ่งหนึ่งคือ สิริพันธ์รักการเรียน ไม่จำเป็นเขาจะไม่ขาดเรียนเลย มาเรียนอย่างสม่ำเสมอ และยังคงช่วยเหลือคุณครูตลอด .เอ..ในตอนนี้.เธอเป็นยังไงบ้างนะ......สิริพันธ์