วันจันทร์ที่ 14 กันยายน พ.ศ. 2552

ธารน้ำใจ ( รายการ ) โรงเรียนของหนู





ธารน้ำใจ ( รายการ ) โรงเรียนของหนู
ผมย้ายมาทำงานอยู่ร้องกวาง จังหวัดแพร่ ได้ราวสองเดือนแล้ว แต่กิจกรรมที่ทางสบเมยเขาจัด เขาจะมีทีมงานน้อง ๆ คอยส่งข่าว และเชิญชวน ให้ไปเที่ยว ไปร่วม อยู่เสมอ...เช่น วันครูที่ผ่านมา เขาส่งภาพมาให้ดู...สนุกมาก...วันกีฬานักเรียนที่เพิ่งผ่านพ้นไป..เขาก็ยังแซวออกไมค์ อยู่...มีอยู่งานหนึ่งที่ผมไม่ได้ไปร่วมแล้วผมเสียดายมาก..คือ การรับมอบอาคารเรียนและอุปกรณ์ต่าง ๆ จากทางรายการโรงเรียนของหนู ซึ่งมีพี่โอม....อัครวุฒิ จันทร์ขจร และพี่น้องจันทร์ขจร ได้ทำรายการ โดยมามอบให้กับทางโรงเรียนบ้านเวฬุวัน ของท่าน ผอ. เสนอ .......ซึ่งผมได้นัดกับท่าน ผอ. เสนอ ว่าจะขึ้นไปช่วย ( ผมช่างไม่รู้ชะตากรรมซะเลย ว่าตัวเองจะได้ย้าย..) และนัดกับ เปิ้ล...น้องชายอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นทีมงาน...และอยู่โรงเรียนนี้...ซึ่งรายการโรงเรียนของหนูนั้น มาทำบุญกับอำเภอสบเมย บ่อยพอดู...เช่นที่ผ่านมา ก็ที่โรงเรียนบ้านห้วยวอก ( สาขา ห้วยบก ) http://www.oknation.net/blog/krubaantong/2007/12/20/entry-1/comment#post โรงเรียนบ้านห้วยหมูเหนือ โรงเรียนบ้านห้วยเฮี๊ยะ และ เมื่อต้นเดือนธันวาคม 2551 ที่ผ่านมา ก็ได้มาอีกครั้งที่ โรงเรียนบ้านเวฬุวัน ตำบลสบเมย จังหวัดแม่ฮ่องสอน..เรามาดูบรรยากาศกันครับ ( ขอขอบคุณรายการโรงเรียนของหนู และ http://www.thailandoffroad.com/myschool/webboard/Question.asp?ID=20079 ซึ่งเป็นที่มาของเรื่องราวทั้งหมด.....

...ขอเชิญท่านติดตามบรรยากาศได้ที่......http://www.thailandoffroad.com/myschool/webboard/Question.asp?ID=20079
ขอบพระคุณครับ ที่เลือกสบเมย เป็นที่ทำบุญ...ขอให้ทุกท่านมีความสุขเช่นกัน....


เพลง ธารน้ำใจ(รายการ)โรงเรียนของหนู
เดโม.....โดย..ครูสบเมย แม่ฮ่องสอน



วันศุกร์ที่ 11 กันยายน พ.ศ. 2552

หมดห่วง......ไปอีกหนึ่ง.....


















ในบรรดา..พี่ เพื่อน น้อง ของผมแล้วละก็...นายโต..." อรรณพ โตสุวรรณ " หรือ เปลี่ยนชื่อใหม่เป็น " ธนกฤต โตสุวรรณ " เป็นน้องรักของผมอีกคน..ที่ติดสอยห้อยตามกันมาตั้งแต่แกมาทำงานเป็นครูจ้างสอน...จนเมื่อวันที่ ๑ กันยายน ๒๕๕๒ ที่ผ่านมา น้องผมคนนี้ได้รับการบรรจุเป็นครูผู้ช่วย ตามโควต้าการสอบบรรจุของพนักงานราชการ.....

.....อันที่จริง..ชื่อเล่นเขาที่พ่อแม่ตั้งให้คือ..อ๊อด...แต่ผมมักจะตั้งชื่อให้เขาใหม่ ๆ เพื่อเป็นสัญลักษณ์ในกลุ่มให้กับทีมงานในกลุ่มเสมอ..สอบบรรจุมาก็หลายรอบ..แต่ได้แค่สอบ...ไม่สมหวังสักครั้ง..ทั้งที่การทำงานนั้นไม่ได้ขี้เหร่เลย..อยู่ในระดับหัวแถวด้วยซ้ำ....แต่พี่น้องทุกคนก็ได้แต่ลุ้น..ยังไม่ได้ฉลองสักที...จนครั้งนี้ก็สมหวัง..โดยเฉพาะท่านรองฯ บรรเจิด กลิ่นจันทร์ รอง ผอ. สพท. เพชรบูรณ์ เขต ๑ ซึ่งเป็นหัวหน้าการคนสุดท้ายของสบเมย และเป็นเจ้านายเรา.. เพราะท่านได้ช่วยให้หลายคนในทีมได้สมหวังกันเกือบทุกคน..เหลือนายโตนี่แหละ...พวกเราต่างดีอกดีใจกันครับ....


........................อรรณพ.....หรือนายโต ของผม เขาเป็นอาจารย์สอนคอมพิวเตอร์ให้ผมเป็นคนแรกครับ..สักเมื่อสักปลายปี ๒๕๔๑ ตอนเขามาอยู่สบเมยใหม่ ๆ ในนามของกลุ่มดอยปุย...ประกอบด้วย โรงเรียนบ้านอุมดาเหนือ โรงเรียนบ้านอุมดาใต้ โรงเรียนบ้านแม่ออก และโรงเรียนบ้านแม่ออกเหนือ ในสมัยนั้นการเดินทางไปมาหากันลำบากมาก โดยเฉพาะช่วงหน้าฝน พวกเราเลยใช้การเดินข้ามเขาเป็นเส้นทางหลัก มันไม่หนักเท่า เข็นรถขึ้นภูเขา.....ประมาณปี ๒๕๔๗ พวกเราก็ได้ออกอัลบั้มเพื่อหารายได้(แต่ไม่มีรายได้เลย ...ฮา )เพื่ออาหารกลางวันเด็กในชุด " เพลงเพื่อน้อง ร้องเพื่ออิ่ม " ตามแนวครูซัน สมพงศ์ หมื่นจิตต์...ซึ่งเป็นต้นแบบของพวกเรา ผมก็ได้แต่งเพลงให้เขาร้อง หลายเพลงและให้เขาแต่งเองด้วย...และเขาเล่นกลองเป็นอาชีพหลัก


.............เมื่อปี ๒๕๕๐ นายโตก็เปลี่ยนชือจาก " อรรณพ " เป็น " ธนกฤต " เชื่อไหมครับ...ความโชคดีเริ่มมาเยือน...น้องได้แต่งงาน....เมื่อไม่กี่วันมานี้ก็ได้ลูกชายอีก และสุดท้ายได้บรรจุ.....พวกเราเลยหมดห่วง...โชคดีกับชีวิตนะน้องรัก...

วันอังคารที่ 8 กันยายน พ.ศ. 2552

ความผูกพัน...


ความผูกพัน
ตั้งแต่ผมเริ่มรับราชการ ผมก็ได้พบกับเพื่อนร่วมงานหลายคน และโดยเฉพาะผู้บังคับบัญชา ผมก็ได้พบมาหลายท่าน ตั้งแต่ครูใหญ่ ผู้ช่วยหัวหน้าการประถมศึกษาอำเภอ หัวหน้าการประถมศึกษาอำเภอ จนย้ายมาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาผมก็มีเจ้านายเพิ่มมาอีก คือ ผู้อำนวยการสำนักงานเขตฯ กับรอง ผอ. เขตฯ ซึ่งมันทำให้เราต้องทำงานหลายขั้นตอน เพราะแต่ละท่านมีสังกัด มีค่าย ทำให้หลายครั้งผมต้องหัวหมุนพอสมควร..
เมื่อหลายวันก่อน เจ้านายผมซึ่งตอนนี้ท่านเป็นรอง ผู้อำนวยการเขตฯ ที่เพชรบูรณ์ ได้มาแวะเยี่ยม หลังจากไปภารกิจร่วมกับคณะเจ้านายระดับกรม..ที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน ( ท่านก็แวะเยี่ยมลูกน้องมาหลายคนตามรายทาง ...พวกเราไม่เคยเรียกท่านว่าเจ้านายเก่า..เพราะความผูกพันธนั่นเอง) ที่ผมสามารถเรียกนายได้เต็มปาก เพราะ เราวัดใจกันหลายรอบ....ครั้งแรกที่ผมพบเจ้านาย ผมก็วัดใจให้กินลาบดิบ....เจ้านายไปเยี่ยมโรงเรียนผม...ผมก็วัดใจ...บอกครูที่โรงเรียนว่า..ถ้าหัวหน้าฯ ( เป็นคำที่ครูสบเมย เรียกท่านกันติดปาก เพราะเราโยกมาจากสายประถมศึกษา) ..ถ้าหัวหน้าขับมอเตอร์ไซด์..ลงมาถึงโรงเรียนเรา ให้ลาบเป็ดได้เลย...ถ้าเดินลง ( โรงเรียนเราอยู่ในหุบและเส้นทางโหด..และเป็นช่วงหน้าฝน ) ให้หัวหน้ากินน้ำพริกกับปลากระป๋อง....และเราก็วัดใจกันอีกหลายรอบ...เวลาไปไหนที่ไกล ๆ (ตรวจเยี่ยมโรงเรียน) มักจะใช้ผมไปเป็นเพื่อน (ท่านชอบขับรถเอง..จนบางครั้งเวลาไปเยี่ยมโรงเรียน ครูใหม่นึกว่าท่านเป็นคนขับรถ...ฮา...) และอาจใช้บริการพี่อีกท่านหนึ่งคือ ผอ. ปุ๊ย ธวัช โลกา ....จนเราผูกพันกัน..
ท่านแวะมาเยี่ยมพร้อมกับเจ้านายระดับสูงอีกท่านหนึ่ง...ท่านบอกว่า “ มีงานต่อที่อื่นด้วย..แต่อยากมาเยี่ยมเอ็ง....” และเมื่อสัปดาห์แล้วท่านก็แวะมากินข้าวด้วยกันอีก...หลังจากไปสัมมนาที่เชียงใหม่กลับมา....เราคุยกันหลายเรื่อง..โดยเฉพาะการปรับตัวของผมที่เข้ามาอยู่ในเมือง..เพราะท่านรู้สันดานผมดี...แต่ท่านก็บอกว่า “ เราปรับตัวได้อยู่แล้ว...ขอให้ตั้งใจและอยากทำ..” ...ในการมาพบกันแต่ละครั้งผมมักได้ข้อคิดดี ๆ อยู่เสมอ...เช่น....
เอ็งอย่าให้คนอื่นเขาว่าเราดีแต่ดนตรีอย่างเดียว...ถ้าจะให้เขาพูดถึงเรา ..ต้อง ..อ๋อ...ไอ้นี่เหรอ..มันเสียอยู่อย่างเดียว...”
คนเราถ้ามันจะคบกันได้นาน...มันต้องยอมรับข้อเสียซึ่งกันและกันได้...ถ้ารับข้อเสียของกันและกันไม่ได้..ก็อยู่ด้วยกันลำบาก
“ อยากทำอะไรก็ทำ....แต่อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อน...” หรือ
เวลาทำงานอย่าทำแบบอะไรก็ได้....แต่ให้ทำแบบอย่างไรก็ได้
........................ขอบคุณครับเจ้านาย.................................

บทเริ่มต้น....แห่งการเดินทาง


..บังเอิญอย่างมากที่ได้มีโอกาสเข้ามาบันทึกเรื่องราวในบล๊อกแห่งนี้..ด้วยการแนะนำของ..Maepoonschool....มันเป็นบทเริ่มต้นของการเดินทางอีกก้าวหนึ่ง.....มันท้าทายดี.....
....................ความจริงมันเจ็บปวด..แต่เราต้องยอมรับและเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้ได้อย่างมีความสุข.........