ความผูกพัน
ตั้งแต่ผมเริ่มรับราชการ ผมก็ได้พบกับเพื่อนร่วมงานหลายคน และโดยเฉพาะผู้บังคับบัญชา ผมก็ได้พบมาหลายท่าน ตั้งแต่ครูใหญ่ ผู้ช่วยหัวหน้าการประถมศึกษาอำเภอ หัวหน้าการประถมศึกษาอำเภอ จนย้ายมาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาผมก็มีเจ้านายเพิ่มมาอีก คือ ผู้อำนวยการสำนักงานเขตฯ กับรอง ผอ. เขตฯ ซึ่งมันทำให้เราต้องทำงานหลายขั้นตอน เพราะแต่ละท่านมีสังกัด มีค่าย ทำให้หลายครั้งผมต้องหัวหมุนพอสมควร..
เมื่อหลายวันก่อน เจ้านายผมซึ่งตอนนี้ท่านเป็นรอง ผู้อำนวยการเขตฯ ที่เพชรบูรณ์ ได้มาแวะเยี่ยม หลังจากไปภารกิจร่วมกับคณะเจ้านายระดับกรม..ที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน ( ท่านก็แวะเยี่ยมลูกน้องมาหลายคนตามรายทาง ...พวกเราไม่เคยเรียกท่านว่าเจ้านายเก่า..เพราะความผูกพันธนั่นเอง) ที่ผมสามารถเรียกนายได้เต็มปาก เพราะ เราวัดใจกันหลายรอบ....ครั้งแรกที่ผมพบเจ้านาย ผมก็วัดใจให้กินลาบดิบ....เจ้านายไปเยี่ยมโรงเรียนผม...ผมก็วัดใจ...บอกครูที่โรงเรียนว่า..ถ้าหัวหน้าฯ ( เป็นคำที่ครูสบเมย เรียกท่านกันติดปาก เพราะเราโยกมาจากสายประถมศึกษา) ..ถ้าหัวหน้าขับมอเตอร์ไซด์..ลงมาถึงโรงเรียนเรา ให้ลาบเป็ดได้เลย...ถ้าเดินลง ( โรงเรียนเราอยู่ในหุบและเส้นทางโหด..และเป็นช่วงหน้าฝน ) ให้หัวหน้ากินน้ำพริกกับปลากระป๋อง....และเราก็วัดใจกันอีกหลายรอบ...เวลาไปไหนที่ไกล ๆ (ตรวจเยี่ยมโรงเรียน) มักจะใช้ผมไปเป็นเพื่อน (ท่านชอบขับรถเอง..จนบางครั้งเวลาไปเยี่ยมโรงเรียน ครูใหม่นึกว่าท่านเป็นคนขับรถ...ฮา...) และอาจใช้บริการพี่อีกท่านหนึ่งคือ ผอ. ปุ๊ย ธวัช โลกา ....จนเราผูกพันกัน..
ท่านแวะมาเยี่ยมพร้อมกับเจ้านายระดับสูงอีกท่านหนึ่ง...ท่านบอกว่า “ มีงานต่อที่อื่นด้วย..แต่อยากมาเยี่ยมเอ็ง....” และเมื่อสัปดาห์แล้วท่านก็แวะมากินข้าวด้วยกันอีก...หลังจากไปสัมมนาที่เชียงใหม่กลับมา....เราคุยกันหลายเรื่อง..โดยเฉพาะการปรับตัวของผมที่เข้ามาอยู่ในเมือง..เพราะท่านรู้สันดานผมดี...แต่ท่านก็บอกว่า “ เราปรับตัวได้อยู่แล้ว...ขอให้ตั้งใจและอยากทำ..” ...ในการมาพบกันแต่ละครั้งผมมักได้ข้อคิดดี ๆ อยู่เสมอ...เช่น....
“ เอ็งอย่าให้คนอื่นเขาว่าเราดีแต่ดนตรีอย่างเดียว...ถ้าจะให้เขาพูดถึงเรา ..ต้อง ..อ๋อ...ไอ้นี่เหรอ..มันเสียอยู่อย่างเดียว...”
“ คนเราถ้ามันจะคบกันได้นาน...มันต้องยอมรับข้อเสียซึ่งกันและกันได้...ถ้ารับข้อเสียของกันและกันไม่ได้..ก็อยู่ด้วยกันลำบาก “
“ อยากทำอะไรก็ทำ....แต่อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อน...” หรือ
“ เวลาทำงานอย่าทำแบบอะไรก็ได้....แต่ให้ทำแบบอย่างไรก็ได้ “
........................ขอบคุณครับเจ้านาย.................................
ตั้งแต่ผมเริ่มรับราชการ ผมก็ได้พบกับเพื่อนร่วมงานหลายคน และโดยเฉพาะผู้บังคับบัญชา ผมก็ได้พบมาหลายท่าน ตั้งแต่ครูใหญ่ ผู้ช่วยหัวหน้าการประถมศึกษาอำเภอ หัวหน้าการประถมศึกษาอำเภอ จนย้ายมาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาผมก็มีเจ้านายเพิ่มมาอีก คือ ผู้อำนวยการสำนักงานเขตฯ กับรอง ผอ. เขตฯ ซึ่งมันทำให้เราต้องทำงานหลายขั้นตอน เพราะแต่ละท่านมีสังกัด มีค่าย ทำให้หลายครั้งผมต้องหัวหมุนพอสมควร..
เมื่อหลายวันก่อน เจ้านายผมซึ่งตอนนี้ท่านเป็นรอง ผู้อำนวยการเขตฯ ที่เพชรบูรณ์ ได้มาแวะเยี่ยม หลังจากไปภารกิจร่วมกับคณะเจ้านายระดับกรม..ที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน ( ท่านก็แวะเยี่ยมลูกน้องมาหลายคนตามรายทาง ...พวกเราไม่เคยเรียกท่านว่าเจ้านายเก่า..เพราะความผูกพันธนั่นเอง) ที่ผมสามารถเรียกนายได้เต็มปาก เพราะ เราวัดใจกันหลายรอบ....ครั้งแรกที่ผมพบเจ้านาย ผมก็วัดใจให้กินลาบดิบ....เจ้านายไปเยี่ยมโรงเรียนผม...ผมก็วัดใจ...บอกครูที่โรงเรียนว่า..ถ้าหัวหน้าฯ ( เป็นคำที่ครูสบเมย เรียกท่านกันติดปาก เพราะเราโยกมาจากสายประถมศึกษา) ..ถ้าหัวหน้าขับมอเตอร์ไซด์..ลงมาถึงโรงเรียนเรา ให้ลาบเป็ดได้เลย...ถ้าเดินลง ( โรงเรียนเราอยู่ในหุบและเส้นทางโหด..และเป็นช่วงหน้าฝน ) ให้หัวหน้ากินน้ำพริกกับปลากระป๋อง....และเราก็วัดใจกันอีกหลายรอบ...เวลาไปไหนที่ไกล ๆ (ตรวจเยี่ยมโรงเรียน) มักจะใช้ผมไปเป็นเพื่อน (ท่านชอบขับรถเอง..จนบางครั้งเวลาไปเยี่ยมโรงเรียน ครูใหม่นึกว่าท่านเป็นคนขับรถ...ฮา...) และอาจใช้บริการพี่อีกท่านหนึ่งคือ ผอ. ปุ๊ย ธวัช โลกา ....จนเราผูกพันกัน..
ท่านแวะมาเยี่ยมพร้อมกับเจ้านายระดับสูงอีกท่านหนึ่ง...ท่านบอกว่า “ มีงานต่อที่อื่นด้วย..แต่อยากมาเยี่ยมเอ็ง....” และเมื่อสัปดาห์แล้วท่านก็แวะมากินข้าวด้วยกันอีก...หลังจากไปสัมมนาที่เชียงใหม่กลับมา....เราคุยกันหลายเรื่อง..โดยเฉพาะการปรับตัวของผมที่เข้ามาอยู่ในเมือง..เพราะท่านรู้สันดานผมดี...แต่ท่านก็บอกว่า “ เราปรับตัวได้อยู่แล้ว...ขอให้ตั้งใจและอยากทำ..” ...ในการมาพบกันแต่ละครั้งผมมักได้ข้อคิดดี ๆ อยู่เสมอ...เช่น....
“ เอ็งอย่าให้คนอื่นเขาว่าเราดีแต่ดนตรีอย่างเดียว...ถ้าจะให้เขาพูดถึงเรา ..ต้อง ..อ๋อ...ไอ้นี่เหรอ..มันเสียอยู่อย่างเดียว...”
“ คนเราถ้ามันจะคบกันได้นาน...มันต้องยอมรับข้อเสียซึ่งกันและกันได้...ถ้ารับข้อเสียของกันและกันไม่ได้..ก็อยู่ด้วยกันลำบาก “
“ อยากทำอะไรก็ทำ....แต่อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อน...” หรือ
“ เวลาทำงานอย่าทำแบบอะไรก็ได้....แต่ให้ทำแบบอย่างไรก็ได้ “
........................ขอบคุณครับเจ้านาย.................................
..นกไม่มีขน...คนไม่มีเพื่อน...ขึ้นสู่ที่สูงลำบาก..มาก ๆ ...
ตอบลบเจ้านายบอกับฉัน.....ฉันจึงบอกกับน้อง ๆ ต่อไปอีกทอดหนึ่ง..อยู่ที่ใครจะรับหรือเอาโยนทิ้ง...
ตอบลบ